Η Ρεφλεξολογία σαν τεχνική
Η Ρεφλεξολογία, όπως και οι περισσότερες εναλλακτικές και συμπληρωματικές θεραπείες που χρησιμοποιούν την ενέργεια για να επιφέρουν ίαση, παραμένουν άγνωστες στην δύση όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας τους και την επιστημονική απόδειξή τους αφού στερούνται ερευνών και αποδείξεων, αν και υπάρχει μια πολύχρονη εμπειρία και θεωρία πίσω από όλες αυτές που τις κατατάσσουν πλέον στις σύγχρονες εναλλακτικές επιστήμες.
Έτσι και η ρεφλεξολογία παρά το γεγονός ότι αποδεδειγμένα δρά μέσω της διέγερσης στις νευρικές απολήξεις των ποδιών – οι οποίες ανέρχονται σε 7.000 σε κάθε πέλμα!!! – στερείται επιστημονικής μελέτης και απόδειξης όσον αφορά την ενεργειακή της δράση, αν και στις μέρες μας υπάρχουν εν εξελίξει έρευνες οι οποίες όμως δεν έχουν την αποδοχή και την προσοχή που θα έπρεπε να έχουν.
Η ρεφλεξολογία βασίζεται στην εμπειρία και μέσω αυτής οι περισσότεροι ρεφλεξολόγοι βλέπουν εμπειρικά, πως δουλεύοντας τις ανακλαστικές περιοχές φέρουνε θεραπευτικά αποτελέσματα, αφού μέσω της εξισορρόπησης της ροής της ενέργειας εντός των διαμήκων ζωνών του σώματος συντελούνε στην σωστή λειτουργία ολόκληρου του οργανισμού.
Ρεφλεξολογία και δράση μέσω της αντανάκλασης
Γενική αρχή της ρεφλεξολογίας είναι ότι το σώμα μας αντανακλάται σε αναλογική κλίμακα, τρισδιάστατη στα πόδια και δυσδιάστατη στα αυτιά. Η ρεφλεξολογία χρησιμοποιεί την άσκηση πιέσεων σε πόδια, χέρια και αυτιά σε συγκεκριμένα ανακλαστικά σημεία με την άκρη του αντίχειρα ή με τα δάκτυλα και μέσω επαναλήψεων, σταθερών ή κυκλικών πιέσεων, στέλνει θεραπευτικά μηνύματα μέσω νευρικών ώσεων σε συγκεκριμένα όργανα και ιστούς.
Τα αντανακλαστικά αναμεταδίδουν τα μηνύματα ή την ενέργεια στα όργανα, στηριζόμενα σε νευρικά μονοπάτια που διατρέχουν όλο το σώμα μας, δηλαδή στο νευρικό σύστημα. Το νευρικό σύστημα ξεκινώντας απο το κεφάλι, διατρέχει την σπονδυλική στήλη και καταλήγει στα άκρα μας, με τελευταία τα πέλματά μας τα οποία έχουν 7.000 νευρικές απολήξεις όπως προαναφέραμε.
Πολύ γνωστή είναι η αλοστατική αρχή. Η αρχή αυτή είναι μία ιδέα στη νευρολογία η οποία εξετάζει την εύρεση της σταθερότητας μέσω της αλλαγής. Αλλοστατικό φορτίο είναι το μεταφερόμενο φορτίο άγχους. Η ρεφλεξολογία αποφορτίζει το αλλοστατικό φορτίο από τα πόδια μας και εν συνεχεία ολόκληρο το σώμα μας, προκαλώντας σταθερότητα στα συστήματά μας μέσω της πρόκλησης αλλαγής στο νευρικό μας σύστημα.
Ενέργεια, δονήσεις και ηλεκτρισμός στο σώμα, θεωρίες και ανακαλύψεις.
Οι πρώτες θεωρίες της Ρεφλεξολογίας
Διάφοροι μεγάλοι ρεφλεξολόγοι και γιατροί ανά τον κόσμο μας δώσαν την δικιά τους εξήγηση για τη λειτουργία και δράση της ρεφλεξολογίας, ήταν πρωτοπόροι με τις ανακαλύψεις που κάνανε όσον αφορά την ηλεκτρική διέγερση στο νευρικό σύστημα και μίλησαν για τις δονήσεις και τη μεταφορά ενέργειας στο σώμα, πολύ πριν γίνουν έρευνες και πειράματα με σύγχρονα μηχανήματα.
Ο Σερ Χένρυ Χέντ (1898), ανακάλυψε τις δερματοσπλαχνικές ζώνες ή ζώνες δέρματος (head zones), οι οποίες επικοινωνούσαν με αντίστοιχα τμήματα της σπονδυλικής στήλης και των οργάνων. Αυτές οι ζώνες είναι περιοχές υπεραλγησίας (υπέρ + άλγος/πόνος) του δέρματος και σχετίζονται με ασθένειες των σπλάχνων.
Ο Σερ Τσάρλς Σέρριγκτον (1906), απέδειξε ότι, ολόκληρο το νευρικό σύστημα προσαρμόζεται σε ένα ερέθισμα όταν αυτό εφαρμόζεται σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος. Βραβεύτηκε με νόμπελ το 1932 μαζί με τον Έντγκαρ Άντριαν.
Ο Έντγκαρ Άντριαν (1932), απέδειξε ότι, η ηλεκτρική ένταση μιας νευρικής ώσης εξαρτιόταν πιο πολύ από το μέγεθος του νεύρου, παρά από τη δύναμη του ερεθίσματος.
Η Ίνγκε Ντούγκανς από την Δανία χρησιμοποιεί την θεωρία των μεσημβρινών που διατρέχουν το σώμα μας, θεωρία που πηγάζει από την Κινέζικη Ιατρική. Λέει πως η διέγερση αυτών των νευρικών απολήξεων στα πέλματα ενεργοποιεί τα ηλεκτρικά μονοπάτια ή μεσημβρινούς του σώματος, μέσω των οποίων αυξάνεται η ζωτική ενέργεια που ρέει σε όλο το σώμα. Η ασθένεια είναι συμφόρηση μορίων σε διάφορα σημεία του σώματος, η οποία μπλοκάρει τις διόδους του << ρεύματος >> και του αίματος προς όργανα και ιστούς. Το αίμα κατά την θεωρία των μεσημβρινών, μεταφέρει τη ζωτική ενέργεια-τσί. Έτσι αυξάνοντας την κυκλοφορία του αίματος, αυξάνεται και η ζωτική ενέργεια, απελευθερώνοντας τα μπλοκαρισμένα σημεία μέσω διάλυσης της συμφόρησης τους και θεραπεύοντάς τα μέσω της διείσδυσης του οξυγόνου στα κύτταρα, το οποίο και τους δίνει ζωή – ζωτικότητα.
Σύγχρονες θεωρίες της Ρεφλεξολογίας
Ο Κέβιν Κούν από τις Η.Π.Α. δίνει την δικιά του επιστημονική εκδοχή λέγοντας τα εξής: καθώς εφαρμόζουμε πιέσεις στα σημεία, ενεργοποιούμε εκλεπτυσμένους υποδοχείς, οι οποίοι ονομάζονται ιδιοδεκτικοί υποδοχείς. Αυτόι οι υποδοχείς αντιλαμβάνονται την πίεση, την διάταση και την κίνηση. Καθώς τους διεγείρουμε, ενεργοποιούμε την έκκριση φυσικών παυσιπόνων του σώματος τις ενδορφίνες, νευροδιαβιβαστές οι οποίοι καταστέλουν την κορτιζόλη (ορμόνη του στρες) και έτσι αποφορτίζεται το σώμα μας από το στρες το οποίο είναι συνεχές και μόνιμο.
Ο Walter Froneberg ο οποίος εφάρμοζε την νευρορεφλεξολογία, πίστευε ότι ασκώντας πιεση σε ειδικούς υποδοχείς δονήσεων – vibroreceptors – στο περιόστεο, αυτοί οι υποδοχείς θα προκαλούσαν γρήγορη αντίδραση του νευρικού συστήματος σε ιστούς στόχους, ασκώντας συνεχόμενη πίεση στα οστά του ποδιού, χρησιμοποιώντας τα οστά του αντίχειρα και του δείκτη.
Ο Δρ. Αλφόνς Κορνίλιους (1980), είπε: τα ανακλαστικά σημεία είναι γνωστά στον χώρο της ιατρικής χρόνια τώρα. Για τις επιπτώσεις της πίεσης, πρόκειται για καθαρά μηχανική παρακώληση των ευαίσθητων νευρώνων του συμπαθητικού νευρικού συστήματος. Τα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν μέσω της πίεσης τα σύγκρινε με τους νόμους της ακουστικής και συνέχισε: Ένας τόνος στη συνέχεια προκαλεί έναν ακόμα τόνο με παρόμοιο ρυθμό δονήσεων – παλμών. Αναλογικά η διαταραχή του νεύρου πορεύεται στο σώμα με παρόμοιο τρόπο στα ευαίσθητα σημεία των νεύρων, όπως ένας παλμός – δόνηση. Εφαρμόζοντας πιέσεις με τα δάκτυλα σε απομακρυσμένα σημεία από τα πέλματα μέχρι το κρανίο, μία τέτοια αντίδραση μπορεί να απελευθερωθεί.
Ο Ιβάν Τσετσένοφ, ήταν ο πρώτος που μίλησε για την ηλεκτροφυσιολογία και έδειξε ότι, η εγκεφαλική δραστηριότητα συνδέεται με την κίνηση του ηλεκτρικού φορτίου. Πίστευε πως οι χημικοί παράγοντες στο περιβάλλον του κυττάρου είναι σπουδαίας σημασίας. Επίσης ανακάλυψε την << εγκεφαλική αναχαίτιση των σπονδυλικών αντανακλαστικών >>.
Τέλος Ο Ιβάν Πάβλοβ (1904) νομπελίστας, ήταν ο πρώτος που μίλησε για τα εξαρτημένα αντανακλαστικά (Conditional Reflexes).
Το Στρες και ο ρόλος της Ρεφλεξολογίας
Το στρές είναι ένας απο τους βασικότερους λόγους που υποφέρουμε από διάφορα συμπτώματα και ασθένειες στην καθημερινότητά μας. Προκαλεί το 70% των συμπτωμάτων και των ασθενειών και συμμετέχει κατά 75-80% σε όλες τις ασθένειες σαν συνπαράγοντας επιβάρυνσης. Η ρεφλεξολογία τοποθετείται σε αυτό το πρόβλημα θεωρώντας πως το πνευματικό και το σωματικό στρες εξουδετερώνονται δουλεύοντας τα πόδια κυρίως, καθώς και τα χέρια και τα αυτιά, μέσω των ανακλαστικών ζωνών.
Αν και δεν μπορούμε να προλάβουμε το στρες της καθημερινότητας που συσσωρεύεται στον οργανισμό, η ρεφλεξολογία μας βοηθάει να διαχειριστούμε το στρες χαλαρώνοντας τον οργανισμό μας στο σύνολό του. Αυτό συμβαίνει επειδή η αγωγή είναι ολιστικής προσέγγισης και πρακτικά αυτό σημαίνει ότι θεραπεύει το σώμα ως ολότητα κι όχι ως σύνολο συπτωμάτων, δρώντας στο νοητικό-πνευματικό επίπεδο, στο συναισθηματικό επίπεδο και στο σωματικό επίπεδο.
Αφού το στρες ξεκινάει πρώτα στο νοητικό επίπεδο και μέσω των συναισθημάτων συσσωρεύεται στο σώμα και ιδιαίτερα στα όργανα (θεωρία αποδεδειγμένη που οφείλεται στα νευροπεπτίδια), με τον καιρό μετουσιώνεται σε ψυχοσωματικά προβλήματα και έτσι τα συμπτώματα που εκδηλώνονται σωματικά μπορούν μέσω της ρεφλεξολογίας να υποχωρήσουν και λόγω της εξισορροπητικής επίδρασης της να βελτιωθεί συνολικά η υγεία μας.
Η ρεφλεξολογία εν’ τέλει, όπως και οι περισσότερες ενεργειακές θεραπείες που επιδρούν στην ζωτική ενέργεια του σώματος, αντιμετωπίζει την ρίζα της αιτίας των συμπτωμάτων και όχι τα συμπτώματα καθ’ εαυτού ή μεμονωμένα. Επαναφέροντας το σώμα σε ευεξία μέσω της απελευθέρωσης της ροής της ζωτικής ενέργειας σε αυτό, επιφέρουμε και ψυχική-πνευματική ευεξία και ευδιαθεσία και έτσι μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε καλύτερα το στρες με ηρεμία, γαλήνη και θετικότητα.
