Η ιστορία της ιριδολογίας
Οι πρώτες αναφορές
Οι προσπάθειες να γίνουν αντιληπτές αλλαγές στο μάτι και να συσχετιστούν με αλλαγές μέσα στο ανθρώπινο σώμα λέγεται ότι χρονολογούνται από την εποχή των πρώτων χαλδαίων. Ο Theodor Kriege αναφέρει ότι η πρώτη ντοκουμενταρισμένη αναφορά στην ιριδοανάλυση πρέπει να αποδοθεί στον γιατρό Philippus Meyens, ο οποίος στο βιβλίο του Chiromatica medica που εκδόθηκε στα 1670 στη δρέσδη, περιγράφει τα αντανακλαστικά χαρακτηριστικά της ίριδας.
Όχι πολύ αργότερα, στα 1695, οι εργασίες του Johann Eltzholtz εμφανίστηκαν και σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, στα 1786, ο Christian Haertels δημοσίευσε μία διατριβή στο Gottingen με τίτλο De oculo el signo (το μάτι και τα σημάδια του). Όμως ο πραγματικός ιδρυτής της ιριδολογίας, όπως είναι γνωστός πρόσφατα, ήταν ο Dr ignatz von Peczely (1821-1911), ένας ούγγρος γιατρός.
Η γέννηση της ιριδολογίας
Όταν ήταν ακόμη έντεκα χρονών, ο von Peczely προσπάθησε να απελευθερώσει μια κουκουβάγια που είχε παγιδευτεί στον κήπο, όταν ξαφνικά της έσπασε το ένα πόδι. Παρατήρησε σχεδόν αμέσως την εμφάνιση μιας σκοτεινής λωρίδας στο κάτω μέρος του ματιού της. Ο νεαρός von Peczely της έδεσε το πόδι, την περιέθαλψε μέχρι να γίνει καλά και κατόπιν την απελευθέρωσε. Παρόλα αυτά, το πουλί παρέμεινε στον κήπο του για αρκετά χρόνια και αργότερα ο von Peczely παρατήρησε την εμφάνιση λευκών διασταυρούμενων γραμμών σ’ εκείνο το τμήμα του ματιού που αρχικά είχε δεί τη σκοτεινή λωρίδα. Το γεγονός του έκανε ζωηρή εντύπωση και διατηρήθηκε στη μνήμη του.
Ο Von Peczely, που κατόπιν έγινε ο <<πατέρας>> της ιριδολογίας, γεννήθηκε στο Egervar κοντά στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας στις 26 ιανουαρίου του 1826. Αφού τελείωσε το κολέγιο αναμείχθηκε στην εξέγερση της Ουγγαρίας του 1846 όπου και πληγώθηκε και κατόπιν φυλακίστηκε μέχρι το 1853. Αργότερα έσωσε τη ζωή της σοβαρά άρρωστης μητέρας του με ομοιοπαθητικές μεθόδους και ο κόσμος άρχισε να πηγαίνει σ’ αυτόν για ιατρικές συμβουλές.
Εκείνο τον καιρό ξαναθυμήθηκε το περιστατικό με το μάτι της κουκουβάγιας και άρχισε να εξετάζει τα μάτια των ασθενών του. Καθώς εντόπιζε όλο και περισσότερες συχετίσεις ανάμεσα σε σημάδια στην ίριδα και στην διατροφή αυτών που έρχονταν να τους βοηθήσει, άρχισε να κάνει <<διάγνωση μέσω του ματιού>>. Η φήμη αυτής της μοναδικής τεχνικής εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα και σύντομα δεν προλάβαινε να εξετάζει ασθενείς.
Έτσι, η γέννηση της ιριδολογίας λέγεται ότι έγινε γύρω στα 1861. Γρήγορα οι αρχές επενέβησαν καθώς ένας αλλοπαθητικός (συμβατικός) γιατρός κατηγόρησε τον Von Peczely για τσαρλατανισμό. Ο Von Peczely όταν συνάντησε τον γιατρό που τον κατηγόρησε, τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: <<έχεις πάθει…αυτή κι αυτή την αρρώστια…και μάλιστα έκανες και λάθος θεραπεία>>. Ο γιατρός έκπληκτος παραδέχτηκε την ορθότητα της διάγνωσης του Von Peczely και σταμάτησε να μιλά πια για απάτη.
Ίσως και εξαιτίας αυτού του γεγονότος ο Von Peczely άρχισε να σπουδάζει αλλοπαθητική ιατρική στα 36 του χρόνια στη Βουδαπέστη και αργότερα στην ιατρική σχολή της Βιέννης, από όπου πήρε το πτυχίο του το 1867 στα 41 του. Όσο έκανε την ειδικότητά του είχε πολλές ευκαιρίες να συνεχίσει την έρευνα του στην ιριδολογία μελετώντας τις ίριδες των ασθενών του νοσοκομείου πριν και μετά τις εγχειρήσεις. Έτσι, είχε τη δυνατότητα να πιστοποιεί συστηματικά τις παρατηρήσεις που είχε κάνει προηγουμένως και προέκτεινε τη γνώση του πάνω στην επιστήμη. Επιπρόσθετα, έκανε πολλές αυτοψίες και επιβεβαίωνε την ύπαρξη ασθενειών που είχε υποθέσει από την εξέταση της ίριδας των ασθενών πρίν πεθάνουν.
Ο Dr von Peczely επέστρεψε στη Βουδαπέστη το 1869. Άνοιξε ένα ομοιοπαθητικό ιατρείο και σύντομα τον ακολούθησαν πολλοί. Τότε, το 1880, εκδόθηκε και το μοναδικό του βιβλίο με τίτλο << ανακαλύψεις στα βασίλεια της Φύσης και η Θεραπευτική Τέχνη>>. Για μια περίοδο αυτό το βιβλίο αγνοήθηκε ύποπτα από την επιστημονική κοινότητα και τον Τύπο. Ήταν το 1886, όταν ο August Zoeppritz, εκδότης του ”Die Homeopatische Monatsblatter”, δημοσίευσε ευρέως τα νέα για την ανακάλυψη της ιριδολογίας από τον Von Peczely, ενώ ο Dr.Emil Schlegel από το Τούμπιγκεν εξέδωσε ένα βιβλίο με την εργασία του Von Peczely <<Η διάγνωση μέσω του ματιού>>.
Ο Von Peczely παρατήρησε ότι ορισμένα σημάδια και σχηματισμοί στην ίριδα προσδιόριζαν την ύπαρξη οργανικών παθήσεων στο σώμα. Παρατήρησε επίσης ότι όλες οι χειρουργικές επεμβάσεις συνοδεύονται από την εμφάνιση μαύρων σημαδιών που περιβάλλονται από λευκές διακλαδούμενες γραμμώσεις και επίσης ότι η χρήση φαρμάκων προκαλεί αλλαγές στην ίριδα. Θεωρούσε ότι η τοποθεσία κάθε σημαδιού ή σχηματισμού στην ίριδα προσδιόριζε ποιό όργανο ή μέρος του σώματος είχε επηρεαστεί. Ανέπτυξε επίσης μια τοπογραφία της ίριδας στην οποία κάθε όργανο ή μέρος του σώματος κατείχε μια συγκεκριμένη τοποθεσία και πιστοποιούσε ότι η θέση αυτών των σημαδιών ήταν η ίδια για όλα τα πρόσωπα που είχε θεραπεύσει.
Ανακαλύψεις της Ιριδολογίας
Όταν ο Von Peczely ήταν 33 χρονών, ένα οκτάχρονο αγόρι που λεγόταν Nils Liljequist στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον για τις ίριδες των δικών του ματιών. Όταν έγινε 14, ο γερός και δυνατός Liljequist έκανε ένα εμβόλιο και αρρώστησε από διόγκωση των λεμφαδένων της πλάτης, από βήχα, ελονοσία, γρίπη, πολύποδα στη μύτη και πόνους στα πλευρά, όλα αυτά τη χρονική περίοδο που ακολούθησε τον εμβολιασμό. Οι γιατροί επέβαλαν ως θεραπεία για τους αδένες εξωτερικές επαλείψεις με ιωδίνη, αφαίρεσαν τον πολύποδα (ο οποίος επέστρεψε ένα χρόνο μετά) και έδωσαν συνταγή για κινίνο. Με το πέρασμα των χρόνων, ο Liljequist παρατήρησε το χρώμα των ματιών του να αλλάζει όλο και πιο πολύ. Το 1871, όταν ήταν 20 χρονών, δημοσίευσε μια εργασία με τίτλο <<Κινίνο και Ιωδίνη αλλάζουν το χρώμα των ματιών. Προηγουμένως είχα μπλέ μάτια και τώρα έχουν μια πρασινωπή απόχρωση με κοκκινωπά στίγματα>>. Η ανακάλυψη αυτή του Liljequist λέγεται ότι έγινε ανεξάρτητα από την εργασία του Von Peczely.
Στις αρχές του 1864, ο νεαρός Liljequist είχε σπάσει δύο πλευρά και παρατήρησε ότι και φυσικοί τραυματισμοί ακόμα καταλήγουν σε αλλαγές της ίριδας. Μελετώντας και εφαρμόζοντας τις αρχές της ομοιοπαθητικής, ο Liljequist αυτοθεραπεύτηκε και έστρεψε το ενδιαφέρον του στη θεραπεία άλλων. Το βιβλίο του Liljequist <>, που εκδόθηκε στα 1893, περιελάμβανε έναν άτλαντα με 258 ασπρόμαυρα και 12 έγχρωμα σχέδια και από τις δύο ίριδες. Η εργασία μεταφράστηκε και εκδόθηκε στα Αγγλικά το 1916 κάτω από τον τίτλο <<Διάγνωση μέσω του ματιού>>.
Πιο πρόσφατες ανακαλύψεις έγιναν στο πεδίο της ιριδολογίας από τον γερμανό Pastor Felke (1856-1926), που έκανε πολλά για να διαδώσει το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό γι ‘αυτή τη διαγνωστική μέθοδο. Παρόλο που δεν άφησε γραπτά επάνω στη δουλειά του, η επίδρασή του παρέμεινε πολύ πέρα από το θάνατό του το 1926, μέσω μιας ομάδας μαθητών του που δημιούργησαν δικές τους ομάδες μαθητών. Με το πέρασμα του αιώνα, η ιριδολογία έφτασε στις Ηνωμένες πολιτείες μέσω της δουλειάς του Αυστριακού MD Henry Edward Lane, όπου γρήγορα έγινε η αναγνωρισμένη αυθεντία στον τομέα αυτό σ’ ολόκληρη τη χώρα.
Ένας από τους μαθητές του o Henry Lindlahr MD οστεοπαθητικός γιατρός, συνέχισε τις πρωτοποριακές προσπάθειες που καθιέρωσαν την επιστήμη της ιριδολογίας στις ΗΠΑ. O Dr Lindlahr ήταν ένας απ’τους πρωταγωνιστές της <<θεραπευτικής κρίσης>> και πίστευε ότι κάθε οξεία πάθηση είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας της φύσης να θεραπεύσει και να καθαρίσει. Ο Lindlahr συμπαίρανε ότι ο πυρετός, ο πόνος, η εφίδρωση, η ταχυπαλμία, οι διαρροϊκές κενώσεις και οι δερματικές αλλοιώσεις ήταν τα αποτελέσματα και όχι οι αιτίες της ασθένειας και αντιπροσώπευαν μια φυσική προσπάθεια του σώματος να <<καθαρίσει το σπίτι>>. Το να προσπαθούμε να καταπιέσουμε αυτό το <<καθάρισμα του σπιτιού>> ήταν σαν να πηγαίναμε γυρεύοντας για περισσότερη φασαρία.
Αποδείξεις από γιατρούς ιριδολόγους
Ο Dr Bernard Jensen που γράφει για την ιστορία της ιριδολογίας, σπούδασε και εργάστηκε δίπλα σε μεγάλους ιριδολόγους. Το 1922 μέχρι το 1924 επισκέφθηκε και εργάστηκε με τον Dr Lindlahr διδασκόμενος την ιριδολογία και την ορθή μεταχείρηση της κρισιακής κατάστασης. Αργότερα στη Διεθνή Σχολή Επαγγελματικών Τεχνών και Επιστημών στο Σαν Φρανσίσκο στην Καλιφόρνια, μπήκε σε μια εντατική περίοδο μελέτης και έρευνας της ιριδολογίας με τον επιτυχημένο χειροπράκτη Dr.R.M.McLain, με τον οποίο δούλεψε για 4 χρόνια παρατηρώντας τις ίριδες των πελατών και αναλύοντας την κατάστασή τους. Ο Dr Mc Lain αποδείκνυε εμπεριστατωμένα ότι η ιριδολογία ήταν πρακτική και επιστημονική συνάμα, από τα ευεργετικά αποτελέσματα που είχε στους ασθενείς του. Έπειτα έκανε σπουδές με τον Dr.F.W.Collins (διευθυντή της ένωσης ιριδολόγων, που είχε ιδρυθεί από τον Dr. Harvard, στα 1919.), στο κολλέγιο που δίδασκε στο Orange του New Jersey.
Το 1930 συνάντησε τον κλινικό ιατρό Dr.J.Haskel Kritzer, ο οποίος ανησυχούσε πολύ για τα καταστροφικά αποτελέσματα της συσσώρευσης των φαρμάκων στον ανθρώπινο ιστό και ήταν πολύ αντίθετος στο να συνταγογραφεί φάρμακα στους ασθενείς, καθώς πίστευε στο σωστό τρόπο ζωής ως δρόμο για να γίνουν μεταβολές στην υγεία του ασθενούς. Το ίδιο διάστημα γνώρισε τον Dr. John R. Arnold, ιδρυτή της Παγκόσμιας Ιριδολογικής Εταιρίας (World Iridology Fellowship) και σημαντική προσωπικότητα στο χώρο της ιριδολογίας.
Η παρέμβαση του Dr. Arnold στην αλλαγή του παλαιότερου όρου από <<ιριδοδιάγνωση>> σε <<ανάλυση της ίριδας>> υπήρξε καθοριστική. Ο όρος αυτός αντανακλά με μεγαλύτερη ακρίβεια το γεγονός ότι η ιριδολογία δεν είναι μια μέθοδος για διάγνωση ασθένειας, αλλά ένα μέσο ανάλυσης της κατάστασης των ιστών του σώματος. Ο Dr. Arnold και ο Dr. Bernard Jensen ήταν αυτοί που τονίζανε ότι παρόλο που η ιριδολογία δεν μεταχειρίζεται εργαστηριακά τεστ για διάγνωση, ή για εντοπισμό ειδικών παθολογικών συνθηκών του σώματος, οι εργαστηριακές δοκιμές είναι έτσι κι αλλιώς χρήσιμες για τη διασταύρωση των ευρημάτων της ιριδολογίας. Η ιριδολογία είναι περισσότερο αποτελεσματική για να αποκαλύπτει εγγενείς αδυναμίες, συμπτώματα άγχους, φλόγωση ιστών, τοξικά κατάλοιπα, οξύτητα, καθώς και τις συγκεκριμένες τοποθεσίες του σώματος όπου αυτά τα συμπτώματα είναι ενεργά. Ίσως η μεγαλύτερη συνεισφορά της ιριδολογίας στις επιστήμες της υγείας είναι ότι μπορεί να επισημάνει αρνητικές αλλαγές στους ιστούς πολύ πριν η κατάσταση χειροτερέψει τόσο που να μπορεί να χαρακτηριστεί ως πάθηση.
Υπάρχουν γιατροί που χρησιμοποιούν την ιριδολογία μαζί με την προσέγγιση μέσω βοτάνων ή άλλων φυσικών θεραπειών για την αποκατάσταση της υγείας όπως η Alma R. Hutchens και ο Dr. John R.Christopher. Ένας απο τους πιο διακεκριμένους ιριδολόγους του αιώνα υπήρξε ο αποθανών Dr.V.L.Ferrandiz, ένας κλινικός γιατρός και Dr. of Naturopathy, από την Βαρκελώνη της Ισπανίας, ο οποίος στο βιβλίο του <<ιριδοδιάγνωση>> που εκδόθηκε το 1970 σημείωνε ότι, συχνά όταν οι γιατροί λένε στους ασθενείς του ότι είναι καλά, η ανάλυση της ίριδας αποκαλύπτει ότι κάποιες καταστάσεις που χρειάζονται φροντίδα έχουν παραμείνει μέσα στο σώμα ή είναι στην αρχή να δημιουργήσουν αργότερα μια πάθηση.
Επίλογος
Είναι αδύνατο να αναφέρουμε με την αναγνώριση που αξίζουν όλους αυτούς που είχαν σημαντική συνεισφορά στο χώρο της ιριδολογίας. Μέσα από την σύντομη ιστορία της ιριδολογίας, βλέπουμε την αξία της σαν διαγνωστικό μέσο από τις αρχές της ιστορίας της ιατρικής και τη χρήση της από εκατοντάδες αναγνωρισμένους και μεγάλους γιατρούς. Όλα αυτά τα ιστορικά γεγονότα συνθέτουν την πορεία της μέχρι τις μέρες μας ως ένα από τα μεγαλύτερα τότε διαγνωστικά μέσα και της προσδίδουν ένα επιπλέον πλεονέκτημα σε σχέση με τη συμβατική ιατρική όπως ισχυριζόταν ο μεγάλος ιριδολόγος Dr.V.L.Ferrandiz, <<ότι το μεγάλο πλεονέκτημα της ιριδολογίας, είναι η αξιοπιστία της ως δείκτης των αρχικών σταδίων της ασθένειας, που επιτρέπει να σώζονται πολύ περισσότερες ζωές>>.
Πηγή: IRIDOLOGY The Science and Practice in the Healing Arts. BERNARD JENSEN, D.C.,Ph.D
